Rumunia: Trochę o studiach i zimie

Wybaczcie, że tyle czasu nie piszę nic, ale...

Nic się u mnie nie dzieje :)


Niestety, przed Świętami Bożonarodzeniowymi chodziłam tylko na zajęcia (jedynie o czym mogę wspomnieć to mój i Marty wegański obiad dla znajomych z Izraela, nawet dobry był!, oraz szalona wizyta pewnej osoby z Oradei ;) i tak się ciągnął dzień za dniem.

Aktualnie, po powrocie (wróciłam do Rumunii w poniedziałek nad ranem, wydłużyłam sobie wolne w Polsce) intensywnie pracuję: znów chodzę na zajęcia, robię projekty, prace i uczę się. Niestety, trafiłam na taki kierunek gdzie są wszystkie zajęcia po angielsku, więc od Erasmusów wymagają tego samego co od miejscowych. Wydaje mi się, że nam, Erasmusom, jest trudniej - studenci tego kierunku mają zajęcia po angielsku już 3 rok, więc dla nich specjalistycznego język z dziedziny stosunków międzynarodowych, polityki czy logiki to pestka. Za to niektórzy z Erasmusów dopiero próbują mówić po angielsku. Nie raz muszę sobie tłumaczyć teksty z zająć z pomocą słownika, czasami nie wszystko rozumiem na zajęciach, ale mam nadzieję, że dam radę choć część przedmiotów zaliczyć! Czeka mnie 5 wielkich egzaminów, dwie prace, egzamin z rumuńskiego i prezentacja... Dla porównania moi znajomi z wydziału Geografii mają wszystko po rumuńsku - nie znając tegoż języka nie musieli chodzić na wszystkie zajęcia, czasami wystarcza jakaś prezentacja czy nauczyciel po prostu przesyła im odpowiednie materiały po angielsku, z których na końcu muszą zdać "egzamin"!

Życzcie mi powodzenia, by nasza sekretarka, Pani Dorota, nie wrzeszczała na mnie po powrocie za zbyt małą liczbę punktów ECTS!

Zdjęcia jeszcze sprzed Świąt:

Obiecałam Marcie, pięknej modelce, wstawić to zdjęcie. Ma tytuł "Dwa bałwanki" :)

A to jest słodki rumuńsko-węgierski przysmak, niestety znów zapomniałam jak się nazywa ;) Najpierw wyrabiają ciasto, rozwałkowują je na widoczny na zdjęciach wałek, a potem układają je nad żarem.

Na sam koniec ciepły jeszcze wałek jest obtaczany w kokosie, cukrze lub sezamie i sprzedawany o tak:

Wnętrze stoiska na Piata Unirii podczas jarmarku świątecznego:

Sarbatori Fericite! (Wesołych Świąt!)
 

Piata Unirii o zimowym zmierzchu:

A tak wyglądały przed Świętami wszystkie ulice miasta:

Wpada czasami i siada na oknie :)

Widok na Sobór:

Budapeszt z samolotu:

Rumunia: „Craciun” a „produse de post”

Craciun - Boże Narodzenie po rumuńsku.

Oczywiście i tutaj zaczęła się gorączka świąteczna. Wszędzie ozdoby, lampki, bombki, ale chyba nie jest jeszcze tak strasznie jak w Warszawie ;) W Cluju jest mniejsze pole do popisu - nie ma wielu sieciówek czy bogatych sklepów na mieście, a w małych kawiarniach/restauracjach aż tak nie szaleją z ozdobami.

Oświetlenie miasta to inna sprawa :)

Warszawa przegrała w tym pojedynku. Nie ma sztucznej choinki na środku placu, jest za to kilka prawdziwych, ale również ogromnych choinek. Poza tym całe miasto jest obwieszone światełkami w jednej tonacji kolorystycznej. Samo centrum jest wręcz zalane lampkami, ale w tak piękny sposób, że nie sprawia odpychającego wrażenia, a przenosi nas w inny, bajkowy świat.

Poniżej parę zdjęć:

 

Plac przed Soborem (Piata Avram Iancu):

Widok na Operę:

Figurki:

Na jednej z uliczek przy Piata Unirii, pojawił się Świąteczny Jarmark :) Można tam kupić niesamowicie piękne rzeczy! Miody z różnymi dodatkami, ikony malowane na drewnie lub szkle, ręcznie robioną biżuterię z koralików, blaszek, sznureczków. Dodatkowo ludowe stroje, świece, bibeloty i wiele innych. Bardzo mnie zainteresował jeden stragan, pewnie już się domyślacie jaki :) SŁODYCZE. Ale nie byle jakie! Węgierskie słodycze, które wyglądają tak kolorowo, że naprawdę ciężko przejść obojętnie. Są to ciastka z bardzo słodką masą wewnątrz, ale każde jest pięknie, całkiem odmiennie ozdobione. I naprawdę, są bardzo, baaardzo słodkie!

 

  

Fajne w Rumunii jest to, że nie tylko zwraca się uwagę na kolorową stronę Bożego Narodzenia, a również na duchową. Rumuni są świetnie przygotowani na post przed Bożym Narodzeniem ;) Byłam bardzo zaskoczona gdy spotkałam się z „produse de post”! W prawie każdym hipermarkecie (w mniejszych sklepach też się z tym spotkałam) są półki, z odpowiednio opisanym jedzeniem, w piekarniach czy kawiarniach możemy zamówić postne produkty, a na dodatek nawet wielkie firmy, jak słynna Nestle, również chętnie dają się ponieść temu pozytywnemu "szaleństwu"! Mi się to strasznie podoba :)

CIEKAWOSTKI:

- nie pamiętam czy Wam pisałam, ale w Cluju są tylko dwa centra handlowe, które dodatkowo mieszczą się na obrzeżach! Z jednej strony jest to fajne, bo nie jesteśmy zasypywani wielkimi reklamami i przytłaczani ogromnymi halami w środku miasta, ale z drugiej strony także jest to trochę wkurzające. Po pierwsze wypad do centrum handlowego to wyprawa. Po drugie sieciówki i specjalistyczne sklepy (np. sportowe) są tylko w takich centrach. Po za tym ceny są tam nieraz wyższe niż w Polsce, niestety.

Iulius Mall w świątecznej szacie:

Widok nad Polus Center:

 

- i znów o słodkościach :) W Rumunii nie spotkałam się jeszcze z dobrą gorącą czekoladą. Raz jak zamówiłam w Samsarze, to dostałam zwykłe kakao. Drugi raz moje koleżanki zamówiły w kawiarni napój, opisany jak „biała czekolada miętowa”, a dostały zielonkawy budyń o smaku mięty. A dobra gorąca czekolada jest idealna na wieczorne mrozy! :)

Rumunia: 1 grudzień - Rumuńskie święto narodowe

Czy wiecie co jest 1 grudnia w Rumunii?

Ten dzień jest bardzo ważny nie tylko dla Rumunów, ale nawet dla nas, obcokrajowców, gdyż jest to JEDYNY dzień wolny (oprócz weekendów i okresu bożonarodzeniowego) w semestrze zimowym! 1 grudnia przypada Rocznica Zjednoczenia Rumunii. Tego dnia cały kraj się raduje!

Widziałam dziś trochę programów, w których latali po ulicy ludzie ubrani w grube kożuchy, z małymi, rumuńskimi flagami w rękach i łapali ludzi, przeprowadzając z nimi wywiady. Ponadto od godz. 16.00 na Piata Unirii (Plac Pojednania) odbywał się koncert. Podobno od 18.30 grała folkowa muzyka, a o 20 zapłonęły nad miastem sztuczne ognie. Niestety, nie widziałam tego wszystkiego gdyż padłam ze zmęczenia po całodziennej wycieczce :)

Na ten dzień Simona, opiekunka Erasmusów na Uczelni Weterynaryjnej, zaproponowała nam jednodniową wycieczkę. Mieliśmy się spotkać o 8.10 pod akademikiem, ale tu, w Rumunii, czego jeszcze nie zdążyłam sobie wpoić, czas to pojęcie względne. Wyszłam specjalnie później, by nie być pierwszą. Pomimo tego, czekałam jeszcze 15 minut na innych, wtedy wszyscy poszli po jeszcze inną grupkę, na którą czekaliśmy kolejne 20 minut, aż zobaczyliśmy jak spacerują sobie krok za krokiem, nieśpiesznie, w naszą stronę... Bardzo przyjemny początek.

Dalej było już tylko ciekawiej. Po godzinie drogi zajechaliśmy do muzeum pisarza Octaviana Gogi (polityk, poeta, twórca sztuk, dziennikarz i tłumacz) w miejscowości Ciucea. Miejsce to, zwane pałacykiem, z zewnątrz prezentowało się bardzo zwyczajnie: niewielki biały domek na wzgórzu, z maleńkim dziedzińcem pośrodku. Budynek ten został podzielony na dwie części - pierwsza z nich, złożona z kilku niewielkich sal, była klasycznym muzeum, w którym podziwialiśmy eksponaty związane z tradycjami rumuńskimi i węgierskimi:

Malowana na szkle ikona:

Kolejny budynek to już konkretnie sam pałacyk. Praktycznie nie był to pałac, z zewnątrz nie zachwycał, ale w środku ach i och! Niestety, wewnątrz nie można było robić zdjęć, ale spróbujcie sobie wyobrazić pełen przepychu szlachecki domek myśliwski, ze starymi meblami, dziełami i zachowanym oryginalnym wnętrzem. Czułam się jakbym się cofnęła w czasie, coś w sam raz dla mnie :)


Na zewnątrz również było co zwiedzać: wspaniała, mała cerkiewka oraz grobowiec. Cerkiewka zbudowana jest w specyficznym stylu rumuńskich cerkwi (kiedyś wspominałam o nim, wyglądają podobnie do tatrzańskich, strzelistych i drewnianych kościołów). Obok mieszkają dwie zakonnice, które wpuściły nas do środka i opiekują się tym przybytkiem. Wewnątrz wszystko było drewniane, bardzo stare i niskie. Jedynie główna część cerkwi była na tyle wysoka bym mogła się wyprostować: w drzwiach i przedsionku trzeba było bardzo nisko się pochylić.

Mozaikowa ikona:

 Wnętrze cerkwi:

Na wzgórzu, pomiędzy pałacykiem a cerkiewką, postawiono bardzo ciekawy grobowiec Mausoeul Pleşa. Z przedniej strony pokrywa go wielka, mozaikowa ikona, z tyłu jest wejście do grobowca.

 

Cały kompleks mieści się na górze, więc mamy wspaniały widok na miasteczko u stóp:

 

Jeżeli ktoś chce poczytać więcej na temat tego kompleksu to podrzucam link:
http://www.casamorar.ro/Castle_Memorial_Ciucea_Octavian_Goga.html

Kolejnym etapem naszej wycieczki miała być restauracja czyli w końcu jedzenie! Zawieziono nas do miłego lokalu, niedaleko pałacyku, gdzie wewnątrz panował regionalny klimat: pod sufitem wisiały malowane dzbanki, koła od wozów, przyrządy rolniczo-gospodarskie, a na ścianach regionalne suknie.

 
Materiałowe menu:

Miałyśmy farta, bo dosiedli się do nas Rumunii: Simona i jej ekipa. Było bardzo wesoło, namówili oni dziewczyny do zamówienie gulaszu rumuńskiego:

  

Rumuńscy koledzy zamówili sobie efektowne i podobno bardzo smaczne danie:

Była to zupa w chlebie z mięsem, fasolą i innymi warzywami.

 


A tu ja z moim cascaval pane czyli serem smażonym:

Nasz stolik:

 

Nie wiem czy już Wam wspomniałam, ile normalnie czeka się w restauracji w Rumunii. Baaardzo długo. Gdy wracaliśmy z term wstąpiliśmy do pizzerii, w której pół godziny wcześniej zamówiliśmy pizze. Wstąpiliśmy tam, bo podobno była to najlepsza pizza w tym regionie (nie zaprzeczę, że wspaniała, a duża to była naprawdę Duża - tak na oko 70 cm średnicy)! Rozbroiło mnie gdy na miejscu dowiedzieliśmy się, że mamy czekać 2 godziny na zamówienie, a Rumuni przyjęli to ze spokojem i powiedzieli, że to normalne... Na szczęście czekaliśmy jedynie godzinę :)

Wracając do 1 grudniowej restauracji, to też czekaliśmy godzinę na zamówienie. Ogólnie spędziliśmy tam bardzo dużo czasu. Było przyjemnie, ale jednak nie lubię tracić tyle czasu na siedzenie i czekanie :)

 

Gdy się najedliśmy wyruszyliśmy w dalszą drogę, czyli do ruin zamku. Ruiny położone były w bardzo malowniczym miejscu, wśród niskich gór i naprawdę były to RUINY, nad którymi chyba nikt nie czuwa, gdyż były bardzo zniszczone. Choć pozostały duże fragmenty murów, to jednak w wielu miejscach dawne fundamenty porastały wielkie krzaki i drzewa. Niemniej, miejsce jest piękne, taka oaza spokoju tchnąca historią.

"Everybody, hands up!" czyli nasza ekipa.

Widoki z autokaru w dalszej drodze:

Kolejnym etapem podróży miał być Cluj, a właściwie koncert i fajerwerki. Wszyscy byli jednak tak zmęczeni, że poszliśmy do pizzerii (tutaj chyba cały czas jedzą!). Nie miałam już w brzuszku miejsca na pizzę, więc zamówiłam jedynie milkshake'a (był okropny...), ale niektórzy znów wciskali w siebie ogromne porcje jedzenia! W każdym razie, siedząc w pizzerii uznałyśmy z koleżankami, że nie ma sensu siedzenie i patrzenie jak Rumuni z Turkami i Hiszpanami się objadają, a że byłyśmy bardzo zmęczone (nawet nie wiem czym!), wróciłyśmy do akademika. To, zresztą, była najlepsza decyzją w takim mrozie :)